Sikora uboga (Parus palustrlis)

Sikora uboga (Parus palustrlis), ang. Marsh Tit, jest niezwykle podobna do sikory czarnogłówki i bezbłędne rozpoznanie obu gatunków jest możliwe praktycznie tylko po głosie. Różnice w upierzeniu są bardzo subtelne i nie u wszystkich osobników uwidocznione. Sikora uboga generalnie ma nieznacznie mniejszą głowę, śliniak na gardle jest mniejszy i nie rozszerzony na końcu, a jasne pióra pokrywające policzek mniej wychodzą na tył szyi i są bardziej szare za pokrywami usznymi. Występuje w lasach liściastych i mieszanych, parkach i ogrodach. W górach występuje niżej niż czarnogłówka. Gniazdo znajduje się w dziupli, w szczelinie kory lub rzadziej budce lęgowej. Na przełomie kwietnia i maja samica składa 6 -10 białych rdzawo nakrapianych jaj. Pokarm stanowią owady i inne bezkręgowce, zjada także nasiona. Zimuje. Podobnie jak w przypadku gili u sikor ubogich obserwuje się zjawisko dobierania się w pary podczas zimy osobników jednej płci.

Inne polskie sikory

Czarnogłówka

Najbardziej podobna do ubogiej. Ma większą głowę niż uboga, większą czarną czapeczkę i krawat. Najlepiej oba gatunki rozpoznawać po głosie.

Bogatka
Bogatka

Najpospolitsza polska sikora. Nie stroni od człowieka i chętnie korzysta z karmników.

Modraszka

Również pospolity gatunek sikory. Równie chętnie przebywa blisko człowieka jak bogatka

Czubatka

Gatunek sikory najbardziej związany z borami sosnowymi. Nieczęsto pojawia się w pobliżu człowieka

Sosnówka

Podobnie jak czubatka jest związana z lasami sosnowymi, jednak w mniejszym stopniu.