Łabędź niemy (Cygnus olor)

Łabędź niemy (Cygnus olor), ang. mute swan bardzo szybko przyzwyczaja się do ludzi dlatego spotykamy go prawie na wszystkich stawach i jeziorach, nawet w dużych miastach. W Polsce najwięcej łabędzi jest na jeziorach mazurskich i pomorskich. Żywią się podobnie jak kaczki roślinami wodnymi. Odzywają się rzadko (prawdopodobnie dlatego nazywają się nieme). Samiec od samicy różni się praktycznie tylko większą naroślą na dziobie. Gnieżdżą się na wysepkach lub w trzcinach, starsze osobniki wykorzystują jedno gniazdo przez wiele lat. Ich gniazda mają średnicę ok. 4 m, a wysokość do 1 m. Jaja mają barwę zielonkawo-szarą. Młode osobniki są szare (pierwsze zdjęcie), białe stają się dopiero w trzecim roku życia. Łabędzie są zagniazdownikami.

młody łabędź niemy dorosły samiec czyszczący pióra
Na zdjęciu po lewo osobnik młody. Po prawo dorosły samiec.

Łabędź niemy - Cygnus olor

Powyżej samiec, można go rozpoznać bo dużej, czarnej narośli na dziobie
(samice mają znacznie mniejszą).

lądujący łabędź

lecący łabędź

łabędź o wschodzie słońca

Łabędź niemy - podobne gatunki

W Polsce występują 3 gatunki łabędzi: niemy, krzykliwy i czarnodzioby. Tylko łabędź niemy ma spośród nich czerwony dziób, dwa pozostałe gatunki mają w większym lub mniejszym stopniu żółty. Z daleka łatwo można go rozpoznać po sylwetce. Łabędź niemy, kiedy pływa, trzyma dziób pochylony w kierunku wody, podczas gdy krzyliwy i czarnodzioby mają go pod kątem prostym w stosunku do szyi. Wydają się przez to bardziej wyprostowane. W naturze występuje także łabędź niemy odmiana "polska" (Cygnus olor immutabilis), który jest odmaną barwną łabędzia niemego. Pisklęta można rozpoznać po białym puchu (zwykłe są szare), zaś ptaki dorosłe mają cieliste (różowawe) nogi, a nie ciemne. Nazwa odmiana "polska" pochodzi prawdopodobnie od tego, że kiedyś łabędzie do miejskich parków były sprowadzane z Europy Wschodniej, a najbardziej preferowaną odmianą była właśnie biała.

Łabędź krzykliwy

Łabędź czarnodzioby