Dzięcioł czarny (Dryocopus martusi)
Największy dzięcioł Europy. Jego przeciętne wymiary to: długość ciała około 45-50 cm, rozpiętość skrzydeł 75-76 cm, waga około 250-320 g.
Ubarwienie ma całe czarne (z połyskiem na grzbiecie, a matowe od spodu) ze słabo zaznaczonym dymorfizmem płciowym. Samiec ma na głowie czerwoną czapeczkę, a samica tylko czerwoną plamę na potylicy. Na brzuchu może być ciemnoszary. Tęczówka jaskrawożółta. Występuje na obszarze całego kraju w starych borach i lasach liściastych i mieszanych oraz w starych, dużych parkach. W górach tylko do górnej granicy regla górnego.
Nieliczny, lokalnie średnio liczny ptak lęgowy. Gatunek osiadły.
Dzięcioł czarny bębni bardzo głośno i donośnie wybierając do tego grube i suche konary. Swym potężnym dziobem potrafi rozkuwać obumarłe pnie i wykuwać duże dziuple w zdrowym drzewie. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest lot po linii prostej. Pozostałe dzięcioły mają lot falisty. Pożywienie stanowią owady wydobyte z drewna, szczególnie mrówki i kózkowate.
Gniazdo zakłada w samodzielnie wykutej dziupli w pniu starego drzewa, zazwyczaj na wysokości ponad 8 m nad ziemią. Opuszczone dziuple wykorzystują potem takie gatunki jak gągoł, czy kraska. Często występowanie tych gatunków na danym terenie zależy od obecności dzięcioła czarnego. Dzięcioł czarny korzysta także ze skrzynek lęgowych, jednak takiej wielkości rzadko są wieszane. Wyprowadza jeden lęg w roku. Samica w kwietniu lub maju składa 4 do 6 białych jaj. Jaja wysiadywane są przez okres 12 do 14 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po 23-28 dniach.
Gatunek chroniony, wymieniony w Dyrektywie ptasiej. Dość łatwy do zlokalizowania, zwłaszcza po donośnym głosie.
Opracowano na podstawie niemieckiej i angielskiej wersji encyklopedii Wikipedia.
Dzięcioł czarny - podobne gatunki
© Jurek Grzesiak 2007 - Fotograficzny atlas flory i fauny - Dzięcioł czarny