Perkoz rdzawoszyi (Podiceps grisegena)
Perkoz rdzawoszyi jest znacznie bardziej płochliwy i skryty niż dwuczuby, w przeciwieństwie do niego gniazduje na mniejszych i płytszych stawach, najchętniej obficie zarośniętych. Pływające gniazdo buduje dobrze ukryte wśród roślinności. W maju i w czerwcu składa 4-5 jaj. Młode po wykluciu przez jakiś czas wożone są przez dorosłych na grzbiecie (podobnie jak u innych perkozów).
Perkoz rdzawoszyi żywi się przede wszystkim rybami, ale zjada także owady, skorupiaki i żaby (ryby stanowią znacznie mniejszą część jego pokarmu w porównaniu z dwuczubym).
Poza sezonem lęgowym występuje także na rozległych i głębokich jeziorach oraz na wybrzeżu.
W Polsce zimuje niezbyt licznie.
Dieta perkoza rdzawoszyjego jest urozmaicona, żywi się rybami, płazami i owadami.
Powyżej perkoz podczas porannej toalety.
Perkoz rdzawoszyi otrzepujący pióra z wody po polowaniu.
Perkoz rdzawoszyi jest w okresie lęgowym raczej skryty.
Jego obecność często można stwierdzić po charakterystycznym głosie.
Nogi perkozów są wyposażone w szerokie płaty skóry - przystosowanie do pływania.
Perkoz rdzawoszyi - i inne perkozy
Jest największym z polskich perkozów. Charakteryzuje się podwójnym czarnym czubem na bokach głowy (w szacie godowej). Od innych perkozów w szacie spoczynkowej łatwo go odróżnić po brązowawym pasku na białym tle łączącym kąt dzioba i oko.
Jest najmniejszym perkozem występującym w Europie. W szacie godowej jest ogólnie ciemno ubarwiony (fotograsfia obok) , z rdzawą szyją i charakterystyczną kremową plamą koło dzioba. W szacie spoczynkowej szyja, policzki i boki ciała są jasno brązowe, a gardło białawe.
Mniejszy od dwuczubego i rdzawoszyjego, ale większy od perkozka. W szacie godowej ma charakterystyczne pęki żółtopomarańczowych piór po bokach głowy za oczami. Przez cały rok widocznym szczegółem jest duże, wyraźne oko.
© Jurek Grzesiak 2010 - Fotograficzny atlas flory i fauny - Perkoz rdzawoszyi