Dzik (Sus scrofa)

Dzik (Sus scrofa) jest dosyć pospolitym zwierzęciem w Polsce. Zamieszkuje stare bory (najczęściej mieszane i liściaste). Jest przodkiem świni domowej i osiąga wagę 70-200 kg. Dziki często kąpią się w błocie aby pozbyć się pasożytów i ochłodzić się. Do tego celu służy im jedna duża kałuża używana przez wiele dzików (a także innych zwierząt np. jeleni). W poszukiwaniu pożywienia, którym są: bulwy, korzenie, żołędzie i owady - dziki ryją w ziemi. Żerują głównie nocą. W dzień pozostają ukryte w tzw. barłogach tj. zagłębieniach pośród traw lub krzewów. W czasie walk o samice odyńce (samce) starają się ugodzić przeciwnika swoimi kłami w bok. W marcu samica rodzi 3-12 jasno-pręgowanych warchlaków. Młode nie oddalają się od matki i przebywają cały czas razem (na zdjęciu powyżej młode dziki, które straciły matkę, ale są już na tyle duże by dać sobie radę same). Gdy trochę podrosną stada rodzinne tworzą jedno duże stado, z wieloma lochami i ich młodymi. Po upływie ok. 6 miesięcy warchlaki tracą paski i stają się rdzawo-brązowe. Po 10 miesiącach stają się dojrzałe płciowo. Dziki pozostają w stadzie do następnego roku, kiedy młode odyńce tworzą własne stado. Im samiec jest starszy tym prowadzi bardziej samotne życie, dopiero w okresie rui przyłączają się do stada. Dziki posiadają bardzo duże możliwości adaptacyjne, co doprowadziło do jego osiedlenia się prawie na całym świecie.

Trop dzika, charakterystyczne jest wyraźne odbicie szpil (z tyłu).