Mewa srebrzysta (Larus argentatus), ang.
Herring Gull jest najczęściej spotykaną spośród dużych mew w Polsce. Od podobnych gatunków różni się
stosunkowo jasno-szarym wierzchem tułowia i cielistymi nogami, tęczówki jasne, a masywny, żółty
dziób ma czerwoną plamkę u dołu. Bardzo podobna mewa białogłowa (zresztą do
niedawna była uważana za podgatunek srebrzystej)
różni się od niej przede wszystkim żółtymi nogami. Znacznie masywniejszą
mewę siodłatą łatwo rozpoznać po ciemniejszym płaszczu.
Mewa srebrzysta w szacie młodocianej i pierwszej zimowej jest brunatno łuskowana, natomiast w drugiej szacie zimowej ma płaszcz z jasnymi placami.
Szatę dorosłą uzyskuje w czwartym roku życia. Zamieszkuje wybrzeża Morza Północnego i Bałtyku,
ale coraz częściej na wodach śródlądowych. Mewa srebrzysta gnieździ się najchętniej w
koloniach na wysepkach i wydmach. Gniazdo to płytkie zagłębienie w piasku,
skąpo wymoszczone roślinnością. W kwietniu składa 2-3 ochronnie ubarwione jaja. Żywi się
praktycznie wszystkim, przede wszystkim jednak drobnymi zwierzętami morskimi, rybami i skorupiakami, także pisklętami i jajami innych ptaków.
Coraz częściej żeruje na dużych wysypiskach śmieci.
|