Jemiołuszka (Bombycilla garrulus)

Jemiołuszka (Bombycilla garrulus, ang. Bohemian Waxwing (Waxwing)) to niewielki ptak wędrowny z rodziny jemiołuszkowatych, zamieszkujący tajgę i lasotundrę. W Polsce pojawia się średniolicznie, w całym Kraju, podczas przelotów od X-XI do III-IV, tylko nielicznie zimując. Długość ciała 18-21 cm., rozpiętość skrzydeł 35 cm, waga ok. 55 g.

Jest to ptak o wielkości szpaka, którego nieco przypomina w locie. Ma krępą sylwetkę z krótkim ogonem i zaostrzonymi skrzydłami. Obie płci ubarwione są jednakowo. Na głowie mają wyraźny, długi czub sięgający za potylicę. Ciało brązowo-szare. Okolice oka, podgardle i lotki czarne, część lotek ma żółte końcówki. Intensywnie różowe zakończenie lotek drugorzędowych, ogon czarny z żółtym obramowaniem na końcu. Na skrzydłach białe pręgi. Dziób i nogi czarne. Śpiew cichy, świergotliwy; głos wabiący to charakterystyczne jakby dzwonienie.

Jej środowisko życiowe to latem tajga, zimą okolice siedzib ludzkich - preferuje parki i ogrody, zwłaszcza z dużą ilością jemioły i innych drzew owocujących. Poza okresem lęgowym występuje stadne.

W okresie lęgowym są owadożerne (głównie komary chwytane w locie), a potem zjadają owoce i jagody (zwłaszcza jemioły i jarzębiny i głogu).
Gniazdo buduje na drzewie lub krzewie iglastym z cienkich gałązek, traw i mchu, wyścielone delikatnymi trawkami i porostami. Wyprowadza jeden lęg w roku. Składa 5-6 niebieskawych, skąpo nakrapianych jaj. Wysiaduje samica przez 14-15 dni. Młode opuszczają gniazdo po dwóch tygodniach.
W Polsce, w czasie gromadnego żerowania na drzewach zwracają uwagę swą ruchliwością i trelującymi głosami. Gatunek objęty ochroną.