Zaskroniec (Natrix natrix)

Zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) jest najpospolitszym polskim wężem. Jego cechą charakterystyczną są dwie żółte plamy z tyłu dużej, płaskiej głowy. Wierzch ciała ma szarawy, lekko brunatny, często z ciemnymi plamami. Zaskroniec w Polsce najczęściej dorasta do długości 1 m. Występuje w różnych typach środowisk (najchętniej w wilgotnych miejscach), od brzegów rzek, podmokłych łąk (nazywany jest także wężem wodnym) do skrajów liściastych lasów, silnie nasłonecznionych łąkach, porośniętych krzewami skałek. W sen zimowy zapada w październiku, zimuje gromadnie w norach i szczelinach. Zaskrońce budzą się w marcu, a początek godów przypada na kwiecień i maj. W lipcu i w sierpniu samica składa do 30 jaj, umieszczając je w gnijącej roślinności. Młode wylęgają się po około 10-15 dniach. Zaskroniec żywi się przede wszystkim żabami, rzadziej rybami i ropuchami. Wąż ten jest niejadowity. Ofiarę połyka żywą, ponieważ nie potrafi dusić jej oplatając się wokół. Zaskroniec doskonale pływa i nurkuję. Broniąc się, ze specjalnych gruczołów umieszczonych w okolicy odbytu wypuszcza śmierdzącą ciecz. Występuje najczęściej na nizinach, wyjątkowo w górach (nie przekracza 1800 m n.p.m.). Zaskroniec nie stanowi żadnego niebezpieczeństwa dla człowieka, mimo to jest czasem mylony z lekko jadowitą żmija zygzakowatą i zabijany (mimo, że oba gatunki są objęte ochroną).