Kulon (Burhinus oedicnemus)

Kulon (Burhinus oedicnemus) ang. Stone-curlew, jest ptakiem o bardzo charakterystycznym wyglądzie, który nadają mu stosunkowo duże oczy, masywny dziób i krótka szyja. Brązowo-szare ubarwienie stanowi doskonały kamuflarz. Samiec różni się od samicy nieco jaśniejszym, białawym paskiem skrzydłowym. W locie widoczny jest kontrastowy, biało-czarny rysunek na skrzydłach (dwa białe paski skrzydłowe). Kulon występuje na rozległych, suchych (lubi jednak sąsiedztwo mokradeł lub wody) i nasłonecznionych terenach, najczęściej piaskowych lub kamienistych z niską roślinnością. Zasiedla także większe łachy lub zaciszne wyspy na rzekach. Jest aktywny głównie o zmierzchu i w nocy. Dzień spędza dobrze ukryty wśród roślinności. Zaniepokojony przywiera do ziemi i nie rusza się. W sytuacji bezpośredniego zagrożenia w ostatniej chwili odlatuje na niewielką odległość. Kulon żywi się przede wszystkim naziemnymi bezkręgowcami, zjada także małe płazy, gady i myszy. Gniazdo znajduje się w niewielkim dołku, prawie bez wyściółki. Nie jest osłonięte, ale chętnie w pobliżu pojedynczego krzaczka lub konaru. Samica w maju lub w czerwcu składa najczęściej 2 brunatno-żółte, blado-plamkowane jaja. W większości krajów środkowo-europejskich kulon wymarł. W Polsce proces jego wymierania zaczął się w latach 50 dwudziestego wieku (wcześniej był dość rozpowszechniony lecz niezbyt liczny). Obecnie w Polsce prawdopodobnie gniazduje nie więcej niż 4 pary kulona (wg. "Awifauna Polski" Ludwig Tomiałojć i Tadeusz Stawarczyk) w dolinie Narwi i na Kielecczyźnie. Także na przelotach jest niezmiernie rzadki. Spadek jego liczebności spowodowany jest przede wszystkim przekształcaniem dogodnych mu siedlisk, ugorów i nieużytków. Najprawdopodobniej wyginięcie kulona w Polsce jest nieuchronne.
Zamieszczone zdjęcia nie zostały wykonane na wolności.