Gągoł (Bucephala clangula)

Gągoł (Bucephala clangula), ang. Common Goldeneye, ma krępą sylwetkę i dużą głowę, z wysokim czołem, oraz jasną tęczówką oka. Samca łatwo rozpoznać po białej plamie koło dzioba, na ciemno-zielonej głowie, boki białe z czarnym wierzchem. Samica w szacie godowej jest szara, z brązową głową na białej szyi. W Polsce gniazduje nielicznie. Występuje na zacisznych jeziorach i rzekach otoczonych lasami. Gniazdo zakłada w dziuplach (najchętniej po dzięciole czarnym), najczęściej w pobliżu wody (ale nawet do 1 km) lub w budkach lęgowych, często na znacznych wysokościach. Od początku kwietnia gągoł składa 6--11 niebieskawych jaj. Młode po wykluciu się wyskakują z dziupli. Dzięki miękkim piórom puchowym i hamowaniu podczas lotu stopami z błoną pławna młode nie odnoszą obrażeń. Na przelotach pojawia się licznie w całym kraju. Żywi się drobnymi bezkręgowcami, rzadziej pokarmem roślinnym, po pożywienie długo nurkuje. Występowanie gągoła jest poważnie ograniczone występowaniem nadających się do zamieszkania dziupli lub budek lęgowych. Dlatego też gągoł nie występuje w zachodniej i południowej Europie.

Samiec gągoła w szacie godowej.